Οι όψεις των πλανητών δεν είναι τίποτε άλλο από
σχέσεις δράσης των ενεργειών. Αποτυπώνονται λοιπόν σε έναν χάρτη και
λειτουργούν εσωτερικά, αλλά και εξωτερικά με τον ίδιο τρόπο (διότι αυτά τα δύο
το μέσα και το έξω, έτσι κι αλλιώς είναι ένα, άσχετα αν οι άνθρωποι τα θεωρούν
διαχωρισμένα και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο). Ότι δεν συνειδητοποιηθεί
εσωτερικά, θα «σκάσει» σε εξωτερικό γεγονός! Ειδάλλως το συμβαινόμενο, δεν τον
επηρεάζει έτσι παρεμποδιστικά άρα, είναι σαν να μην συμβαίνει στον ίδιο βαθμό
καταστροφολογικής θεώρησης. Το πως κάτι μας επηρεάζει, εξαρτάται από τη
βαρύτητα που οι ίδιοι του δίνουμε….
Έτσι μία σχέση δύο πλανητών που αποτυπώνεται
συγκρουσιακά (τετράγωνο, αντίθεση) θα λειτουργήσει ακριβώς έτσι, δηλαδή με
συγκρουσιακό τρόπο εντός της ψυχολογίας ενός ανθρώπου από τη μια, αλλά και από
την άλλη, θα «εμφανίσει» ακριβώς την ίδια αυτή σύγκρουση με τη μορφή «άσχημων»
δύσκολα αποδεκτών γεγονότων στη ζωή του μόνο που σε αυτή την περίπτωση η
σύγκρουση θα λάβει χώρα ανάμεσα στον ίδιο, και σε κάποιον «απέναντι», φίλο,
σύντροφο, εχθρό, κατάσταση... Έτσι, είτε θα τον κάνουν ράκος και θα κυνηγά
«καρότα», είτε θα τον πεισμώσουν, και θα στραφεί μέσα του να διαχειριστεί την
όποια κατάσταση, (αναλαμβάνοντας τη θέση του στον κόσμο) κοιτώντας από τη μια
τι «θέλει να του πει το σύμπαν», και από την άλλη βλέποντας μέσα του μήπως κάτι
δεν «είδε» ο ίδιος σωστά, άρα τα πράγματα ίσως, δεν είναι όπως τα φαντάζεται
τελικά, ώστε να συνειδητοποιήσει και κάποια πράγματα που χρειάζεται να
αποδεχτεί γιατί τα πάντα, δεν μπορούν να είναι όπως εμείς θα θέλαμε ή τα
φανταζόμαστε με την περιορισμένη μας οπτική…
Τώρα. Αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν αντιλαμβάνεται
πως τα δύο αυτά μέρη είναι δικά του, ως αντίθετα κομμάτια του ίδιου του εαυτού
του τότε, η εμφάνιση με τη μορφή γεγονότων στην εξωτερική του ζωή απλά θα
επιδεινώνει την μη αντιληπτή ως δική του σύγκρουση μέσα του. Έλα όμως που τα
γεγονότα αυτά εμφανίζονται, ακριβώς για να αντιληφθεί πως αφορούν καταστάσεις
που έχει ο ίδιος μέσα του! Ποια είναι λοιπόν η λύση;
Μόνο η αυτογνωσία. Η κατανόηση του ανθρώπου πως ότι
του συμβαίνει δεν είναι τίποτε άλλο, από την εξωτερικευμένη εσωτερική του θέση
και δράση στα πράγματα. Αντιλαμβανόμενος τις συγκρούσεις του μόνο, μπορεί να
πάρει και την κατάσταση της ζωής του στα χέρια του, αναγνωρίζοντας πως κάποια
γεγονότα, ή γενικότερα τα περισσότερα γεγονότα, είναι για να τον εμπλουτίσουν
συνειδησιακά, και δεν αφορούν τραγικότητες τις οποίες υπέστη λόγο ατυχίας,
εξαιτίας άλλων ανθρώπων που θέλουν το κακό του, ή εξαιτίας δικών του λαθών. Και
τα λάθη ακόμα, είναι εμπλουτισμός….κατανόησης…
Οι γωνίες ενός ωροσκοπίου χαρακτηρίζονται ως αρνητικές
και θετικές, (όπως τα πάντα στη δυτότητα του κόσμου μας) ή σε δύσκολες
καλύτερα, και εύκολες. Αυτό σημαίνει πως στις δύσκολες, αναγνωρίζοντας κομμάτια
του εαυτού του θα πρέπει να τις λειτουργήσει μεν αλλά προς όφελος του, δηλαδή
να πάψουν να τον πληγώνουν κι αυτό γίνεται μόνο μέσω της κατανόησης και της
επέκτασης των ορίων του, δηλαδή να πάψει να βλέπει κατά κάποιον τρόπο
κοντόφθαλμα, και σαφώς με εγωιστικά κίνητρα κάποια πράγματα (τα περισσότερα θα
έλεγα), ενώ στη δεύτερη περίπτωση των εύκολων γωνιών, είναι για να δει τα
ταλέντα, τις δυνατότητες του, και να προβεί και σε επιτεύγματα ίσως ακόμα, τα
οποία προγενέστερα τα είχε δουλεμένα, ή γι’ αυτούς που σνομπάρουν προηγούμενες
ζωές κλπ που του δόθηκαν ως «δώρα», ή «ευκολάκια» από το σύμπαν, οπότε σήμερα
αποτελούν «τις αποσκευές» που κουβαλά όπως και να’ χει...
Να η βοήθεια της Αστρολογίας Αυτογνωσιακά, κι όχι απλά
για να δει τα καλώς, ή κακώς κείμενα του… Το θέμα είναι να κάνει κάτι για να
επεκταθεί και να ωριμάσει, όχι μονάχα για να διαχειριστεί τα δύσκολα στην
εξωτερική του ζωή, και να τα βγάλει απλά πέρα στις αντιξοότητες με λιγότερο
κόστος, αλλά να κατανοήσει τον εαυτό του, τις λειτουργίες του, τις δυνατότητες
του, και να καταφέρνει να μεταβάλλεται η συνείδηση του συνεχώς, δηλαδή να
εξελίσσεται επεκτεινόμενος, καταφέρνοντας να συμπράττει με το σύμπαν και τους
συνοδοιπόρους του ανθρώπους λειτουργώντας στην πράξη το πραγματικό, ουσίας έργο
που ήρθε να αναλάβει! Και όχι λοιπόν να ζει μονάχα ως μεμονωμένη, διαχωρισμένη
προσωπικότητα με μυωπικές θέσεις και βλέψεις αλλά να ζει ως ύπαρξη, η οποία
καταφέρνει να «συμπεριλάβει» την ανθρώπινη της υπόσταση (και να μην είναι
«μόνο» αυτή) εν μέσω αυτού του αδιαίρετου φυσικά κόσμου που αποτελεί και ο
ίδιος σαφώς αναπόσπαστο κομμάτι. Γιατί πως αλλιώς οι πλανήτες από «εκεί πέρα
μακριά» θα μπορούσαν να επηρεάζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά αν «όλα» μα όλα,
δεν ήταν αλληλένδετα;
Ολοκληρώνοντας, οι γωνίες λοιπόν, ή οι θέσεις των
πλανητών, έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν από εμάς μέσα από μία γκάμα
διαβαθμίσεων, ανάλογων της κατάστασης, τάξης ή θέσης της κάθε τωρινής μας
συνειδητής (ή ασύνειδης) κατάστασης. Αυτό σημαίνει πως ένας άνθρωπος που έχει
την προσοχή του μόνιμα στο εξωτερικό περιβάλλον ότι κι αν του συμβαίνει αφορά
ατυχία, δυστυχία, άσχημη ζωή, μονάχα δυσκολίες, επίρριψη ευθυνών προς πάσα
κατεύθυνση κλπ οπότε θα λειτουργεί με την χαμηλότερη κλίμακα των ενεργειών
δηλαδή του θυμού, του ψέματος, της υποκρισίας, των ψευδαισθήσεων, των
εγωιστικών κινήτρων, των επιθυμιών του σώματος, του φόβου κλπ. Όσο όμως αρχίζει
και προχωρά εσωτερικά, και η οπτική του αφορά και τη γενικότερη θέση του στον
κόσμο, έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί, συνεχώς αναβαθμιζόμενος με τις
ανώτατες λειτουργίες των ενεργειών αυτών που αφορούν την αγάπη, τη δικαιοσύνη,
την αλήθεια (κατ’ αρχήν τη δική του που θ’ αναγνωρίζει μέσα του), την αληθινή
ελευθερία, την κατανόηση, τη βιωματική πλέον γνώση κλπ. Τότε έχει τη δυνατότητα
να φτάσει, ακόμα και να γίνει «Κύριος των Άστρων» ή του χάρτη του, αλλά σε αυτή
την περίπτωση, η συνείδηση του δεν θα αφορά πλέον μονάχα την προσωπικότητα,
αλλά μία κατάσταση πολύ πιο εμπλουτισμένη και ευρύτερη, στην οποία τον οδήγησε
η Αυτογνωστική μελέτη του ίδιου του εαυτού του.
