Έχετε παρατηρήσει πως οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε
ευχαριστημένοι εκεί που βρισκόμαστε, ποτέ δεν εκτιμούμε τους ανθρώπους με τους οποίους
ζούμε ήδη, και πάντα αναπολούμε άλλες καταστάσεις από αυτές που ζούμε; Με την
έννοια ότι σε όλα τα παραπάνω μόνιμα κάτι μας φταίει…
Είναι γιατί πιστεύουμε πως θα ήμασταν σίγουρα καλύτερα από ότι
είμαστε τώρα αν είχαμε άλλα, και ζούσαμε και άλλα από αυτά, ενώ το μόνο που
πρέπει να καταλάβουμε είναι πως αυτό που έχουμε αυτήν τη στιγμή, τόπο,
ανθρώπους και καταστάσεις, είναι αυτό ακριβώς που μας αναλογεί και που έχουμε
πραγματική ανάγκη στο παρόν μας, μόνο που δεν το βλέπουμε έτσι...
Χρειάζεται όμως, σε ότι υπάρχει ήδη στη ζωή μας, κάθε φορά μέσα
του να αναγνωρίζουμε τα δώρα που μας δίνει, κι όχι ψάχνοντας πάντα κάτι άλλο
που είναι αλλού... Αν ήταν για μας το κάθε αλλού, δεν καταλαβαίνουμε πως όντως
«θα ήμασταν και αλλού»;;;
Η μη ανάληψη ευθύνης του ίδιου του εαυτού μας είναι υπεύθυνη
γι’ αυτό, όπως και η επίρριψη ευθυνών πάντα προς κάτι έξω από εμάς. Γιατί αντί να
ψάχνουμε να βρούμε που κάνουμε «εμείς» λάθος και δεν είμαστε καλά με όλα όσα
ήδη έχουμε (και όλοι έχουμε, δεν ζούμε δα μέσα σε κυριολεκτική εμπόλεμη ζώνη με
τη φρίκη της).Αντί λοιπόν να ψάχνουμε το γιατί δεν είμαστε και δεν νιώθουμε
καλά, κοιτάμε να αλλάξει όλο το εξωτερικό τοπίο «για να είμαστε τελικά κάποτε
καλά».
Φίλοι μου, αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Γιατί ακόμα και ότι τώρα
αναπολούμε από το παρελθόν όταν το’ χαμε, πάλι άλλο θέλαμε, οπότε ούτε το
συγκεκριμένο το απολαύσαμε τότε…
Άβυσσος η ανοησία μας… Κι όλα έχουν να κάνουν με το γεγονός
πως αρνούμαστε να εργαστούμε με τον εαυτό μας γιατί μας έρχεται πιο εύκολο «οι
άλλοι» ή «το σύμπαν», ή «ο Θεός» να κάνουν συνεχώς πράγματα για να μας
ευχαριστούν, αντί να ψάξουμε το γιατί εμείς δεν είμαστε ευχαριστημένοι με όλα
όσα έχουμε ήδη. «Θα έπρεπε», να ήμασταν στην ευγνωμοσύνη όλων όσων μας έχουν δοθεί
και μας δίνονται καθημερινά. Από αυτό, απλά θα κοιτάζαμε τι ακόμα αναζητάμε στη
ζωή. Γιατί να πρέπει να ισοπεδώνουμε καθημερινά το τώρα μας ώστε να
δικαιολογούμε το ότι θέλουμε να βρούμε και να ζήσουμε και άλλα πράγματα; Απλά,
θα είναι συμπλήρωμα στα ήδη υπάρχοντα. Μόνο αποδεχόμενοι το υπέροχο παρόν μας
είμαστε έτοιμοι για νέα μονοπάτια. Γιατί να χρειαζόμαστε δηλαδή να απορρίψουμε
το τώρα για κάτι άλλο που θεωρούμε πως πρέπει να το αντικαταστήσει; Ναι, έχω και αυτό, και θα πάω απλά και για άλλα
πράγματα!
Τα τρίγωνα λοιπόν σε έναν αστρολογικό χάρτη, όπως και όλες
οι άλλες «εύκολες» ή ευνοϊκές όψεις όπως λέγονται αστρολογικά είναι τα
αυτονόητα στη ζωή μας. Και τα τετράγωνα, όπως και όλες οι άλλες «δύσκολες» ή δυσαρμονικές
όψεις είναι όλα όσα μας ενοχλούν και μας ζορίζουν ώστε να εργαστούμε επάνω
τους, γιατί μας κάνουν να θέλουμε τα πράγματα να είναι αλλιώς.
Εργαζόμενοι ενδότερα, βλέπουμε πως είναι αδύνατον να
γυρίζουν τα πάντα γύρω από εμάς και τον εαυτό μας, (εγωκεντρισμός). Αντιλαμβανόμαστε
οπότε πως με τις δυσαρμονικές όψεις είναι που μπαίνουμε στη διαδικασία να φεύγουμε
από τη βολή μας, τα δεδομένα μας, τα πιστεύω μας (ως αμετακίνητων κολλημάτων),
την άνεση μας (ως την ησυχία μας). Και μας αναγκάζει η ζωή μέσα από αυτές τι
άλλο; Να κάνουμε πράγματα. Που αν «δεν είχαμε ζόρισμα» δεν θα αποφασίζαμε να τα
κάναμε ποτέ!
Λειτουργώντας λοιπόν σε άγνωστα ως τώρα μονοπάτια, οι
αντιστάσεις που συναντάμε, είναι απλά τα δικά μας εμπόδια προς ξεπέρασμα και
τίποτε άλλο. Δοκιμάζουμε τις αντοχές μας, την επιμονή μας, την υπομονή μας κλπ.
Έτσι αλλάζουμε τα πράγματα. Εσωτερικά, αλλά και εξωτερικά. Το εξωτερικό, είναι
απλά το αποτέλεσμα ουσιαστικά μιας καθ’ όλα εσωτερικής τελικά διεργασίας. Γιατί
τη δύναμη για οποιαδήποτε εκκίνηση, την παίρνουμε από μέσα μας με απόφαση!
Έτσι, συμπεριλαμβάνουμε εντός μας κι άλλα δεδομένα αλλά και
συμβάντα, πέρα από τον αρχικό στενό κύκλο καί των αντιλήψεων μας, αλλά καί των
πραγμάτων για τα οποία μας θεωρούσαμε ικανούς. Ανοίγει το φάσμα των δυνατοτήτων
μας. Έτσι είναι που συνεργάζεται το μέσα με το έξω, κι αυτό είναι που λέμε πως
το έξω, είναι το αποτέλεσμα του μέσα αλλά και το μέσα, ο καθοδηγητής του έξω που
αν αλλάξει αυτό, αλλάζουν μοιραία και τα εξωτερικά πράγματα αλλά και τα γεγονότα
στη ζωή μας γιατί εμείς οι ίδιοι θα τα έχουμε προκαλέσει.
Διότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον κόσμο. Και για να
αποκτήσουμε, ή για να κερδίσουμε κι άλλα από αυτά που υπάρχουν ήδη στη ζωή μας
εσωτερικά και εξωτερικά, είναι μία διαδικασία που πρέπει να κάνει ο καθένας
μόνος του, διαχειριζόμενος φυσικά το χάρτη του. Από αυτήν την έννοια είναι ο
αστρολογικός χάρτης ένα εργαλείο. Και όχι για να μας δείξει αν θα παντρευτούμε
ή τι δουλειά θα κάνουμε με όλα τα υπόλοιπα να γίνονται ερήμην, δίχως καμία δική
μας κατεύθυνση ή συνεισφορά.
Πρώτα λοιπόν παίρνουμε δύναμη από αυτά που έχουμε ήδη. Εδώ είναι
που βασίζεται και η ευγνωμοσύνη μας προς το σύμπαν. Έχοντας τη βάση αυτή,
ξεκινάμε πλέον προς νέες κατευθύνσεις στις οποίες μόνοι ατομικά ο καθένας μας θα
δοκιμαστεί. Σε αυτές αναγνωρίζουμε εργαζόμενοι άλλες, νέες δυνάμεις τις οποίες
κατέχουμε, που θα ήταν αδύνατο να αναγνωρίσουμε αν τα πάντα ήταν στρωμένα με ροδοπέταλα
στη ζωή μας.
Το έναυσμα για να προχωράμε πάντα, είναι στα σημεία που μέσα
μας προκαλούνται αντιστάσεις. Τις αντιστάσεις, που ουσιαστικά βάζουμε εμείς
είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Όχι οι άλλοι ή τα πράγματα. Οι άλλοι και τα
πράγματα είναι αυτά που είναι. Ο χειρισμός ο δικός μας είναι που έχει τεράστια
σημασία όμως εδώ, κυρίως όταν κατευθυνόμαστε σε άγνωστα λημέρια και πόστα, τα
οποία είναι αχαρτογράφητα μέσα μας. Ναι, αλλά που μόνο μέσα από αυτά μπορούμε επεκταθούμε.
Συνειδησιακά, αντιληπτικά, νοητικά, συναισθηματικά, αλλά και σε εξωτερικό
επίπεδο μέσω επιτευγμάτων που αναγνωρίζονται και αντικειμενικά, με όλα όμως
βεβαίως τα παραπάνω, να λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία μέσα μας,
αναγνωρίζοντας ποιοι είμαστε, σε όλη την κλίμακα και γκάμα της ύπαρξης μας.
