Για να μπορέσεις να είσαι ο εαυτός σου ο Ήλιος σου, πρέπει να μάθεις να αναγνωρίζεις τα φοβικά συναισθήματα ανασφάλειας και ανεπάρκειας που σε διακατέχουν, της Σελήνης σου, εκπαιδεύοντας τον εαυτό σου μέσω του Κρόνου, να μη σε ορίζουν αυτά όσων αφορά τη ζωή και τις αποφάσεις σου.
Και για να γίνει αυτό, πρώτα πρέπει να αντιληφθείς πως «τα τωρινά δεσμά και ζόρια σου», είναι ακριβώς η «εκπαίδευση» σου (αυτός ο Κρόνος) και όχι η κατάρα, ή οι κανόνες και τα «βάρη» που σου επιβάλουν θαρρείς «οι άλλοι», οι καταστάσεις, η ζωή…
Όρια, έχεις εσύ, και κανόνες, και δεδομένα, και απαιτήσεις, και πρέπει, άσκοπα πολλές φορές, που δεν εξυπηρετούν τελικά εσένα, αλλά μονάχα «το σύστημα» αλλά και «το πρόγραμμα» με το οποίο εκπαιδεύτηκες…. (με τα δύο τελικά να συγκλίνουν σε απαιτήσεις…)
Σε αυτή την περίπτωση ο Δάσκαλος σου ως ο Κρόνος, κάνει να «συμβούν» όλα όσα πρέπει μεν να κάνεις, αλλά ξεχωρίζοντας την απαραιτότητα των ποιών απ’ όλα πρέπει να κρατάς, με τα υπόλοιπα να τα βγάζεις συνεχώς από πάνω σου, κι από μέσα σου... Ειδικά το δεύτερο… Προσπάθησε, να μη βάζεις παραπάνω κανόνες «από το κεφάλι σου», αλλά να αφουγκράζεσαι «το μάθημα», και να γίνεις επιμελής μονάχα ως προς αυτό που η ζωή απαιτεί από σένα αντικειμενικά…
Στο σύμπαν, πρώτα παράγεις έργο, και μετά επωμίζεσαι τα αποτελέσματα. Τα «δώρα» που λέμε, και είναι πολλά…. Είναι η φύση του πεδίου τέτοια, που είτε πρέπει να «πληρώνεις» προκαταβολικά, είτε σε κάποιες άλλες περιπτώσεις να «ξεχρεώνεις», ειδικά για ζητήματα που ενώ μπορεί να μην καταλαβαίνεις, παρ’ όλα αυτά σε αφορούν άμεσα, διότι και μόνο που τα ζεις πχ εσύ κι όχι εγώ, ο ίδιος τα εκκίνησες εν’ αγνοία σου. Προσωπικά, έχω εκκινήσει τα δικά μου, και ο καθένας μας….
Λες, το Σύμπαν λοιπόν να είναι άδικο; Το εντάσσεις κατ’ αρχήν ποτέ στη ζωή σου; Στα σχέδια σου; Ή όχι; Λες να μην βλέπει αυτά που γνωρίζεις ο ίδιος καλύτερα από τον καθένα; Τι έχεις κάνει, τι κάνεις καθημερινά;
Αν υποφέρεις, υποφέρεις γιατί δεν έχεις την πλήρη εικόνα, οπότε ότι ζεις, έχει σχέδιο αλλά και σκοπό που δεν έχεις την παραμικρή ιδέα… Δεν είναι τα πράγματα τυχαία, κι αν το νομίζεις, θα σε βοηθούσε το να αναθεωρήσεις γιατί θα σε βγάλει από πολλές ακατανόητες ή διαστρεβλωμένες έννοιες που έχεις μέσα σου. Ψάξε γι’ αυτές...
Δεν είναι οπότε μονάχα πως δεν υπάρχει «τυχαίο», αλλά και ούτε και κάποιος να ασχολείται μέρα νύχτα με το πόσο μπορεί να δυστυχήσει εσένα… Δεν γυρίζει ο κόσμος γύρω σου. Κατάλαβε το και αποδέξου το… Απλώς ο κόσμος, λειτουργεί με νόμους που αγνοείς…
Τα όρια, ο Κρόνος, θα πρέπει να είναι αυτά που θα επιβάλεις ο ίδιος στη Σελήνη σου πρώτα, προσανατολιζόμενος όχι πια στις φοβίες εξαιτίας ανασφαλειών (η Σεληνούλα που λέγαμε), αλλά με μόνο γνώμονα την πραγματοποίηση της χαράς της καρδιάς σου»! Ακόμα και μες τα ζόρια. Την εκπαίδευση της πραγματοποίησης της γαλήνης, της ηρεμίας σου, της ελευθερίας σου, δηλαδή του Ήλιου σου. Ακόμα κι αν γύρω σου τα πράγματα φαινομενικά καταρρέουν.... Γιατί πραγματικά, τίποτα δεν καταρρέει με τον τρόπο που νομίζεις…
Δύσκολο ε;
Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Όλοι, τιθέμεθα να λειτουργήσουμε μέσα σε
αυτό, και να βγούμε από αυτό, αλλά εξακολουθητικά. Κάθε δευτερόλεπτο χρειάζεται
να αποσυρόμαστε από τους επικείμενους εγκλωβισμούς μας, πόσο μάλλον τους
παρελθόντες που μας κινούν, που πρέπει πρώτα αυτούς να ξεριζώσουμε από πάνω μας
κι από μέσα μας.
Τι να σας πω. Δεν έφτιαξα εγώ τους κανόνες. Απλά τους αντιλαμβάνομαι, και ρισκάρω να τους διαχειριστώ «ακόμα κι αν…», ή «όπως και να…», κι αυτό, συνεχώς…., και χωρίς διακοπές για καφέ, ή παραλία…
Αν δεν κάνουμε οι ίδιοι για μας, κανείς δεν πρόκειται να κάνει! Και το «κάνω», δεν είναι εξωτερικό. Είναι εσωτερική κατάσταση την οποία πραγματώνεις, πραγματώνω, και πρέπει κάποτε, όλοι μας να πραγματώσουμε, αν θέλουμε να ελευθερωθούμε αλλά βεβαίως και να αλλάξει αυτός ο κόσμος…
Ειδάλλως, πάντα θα υπάρχουν μόνο κάποια μεμονωμένα άτομα που θα πολεμάνε μόνα, ακόμα και όλο το σύστημα και ξέρετε έτσι ο αγώνας είναι ακόμα πιο σκληρός και άνισος αλλά…. έτσι είναι… Κυνικά, απλά, και ξάστερα. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε την κατάσταση ως έχει, και να δούμε τι θα κάνουμε με αυτή, (και όχι να προσπαθούμε να την αλλάξουμε επιβάλλοντας στους άλλους πράγματα), όπως και ποιοι είμαστε εμείς μέσα σε κάθε κατάσταση, γιατί δεν έχει κάπου αλλού να πάμε. «Ιδού η Ρόδος...».
Δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να κάνει κανείς προς την πραγματική επιτυχία, κερδίζοντας ταυτόχρονα τη γαλήνη και ηρεμία του πέραν του ύστατου επιτεύγματος της Αυτοκυριαρχίας, της Αυτάρκειας, της Εμπιστοσύνης, του Στέκεσαι μονάχα ως Νικητής, ως Άτομο, κερδίζοντας μονάχα τη μοναδική μάχη στην οποία αξίζει να καταναλώνει την ενέργεια του: Αυτή, με τον ίδιο του τον εαυτό ως αυτού που «νομίζει ότι είναι», αλλά τελικά, που δεν είναι μονάχα αυτό…
Δεν έχει
εδώ «ναι μεν αλλά», «δεν μπορώ», «αποκλείεται», «θα έπρεπε», «πρέπει», «ίσως», «μπορεί»,
«κανόνες», «μη», «γιατί», «αν», «νομίζω»… Στέκεσαι, πολεμάς και νικάς ή,
παραμένεις πάντα ένας σκλάβος «κάποιου» Κρόνου, που θεωρείς πως είναι μονάχα ένας
πλανήτης που σε κάνει ότι θέλει εκεί έξω, παίρνοντας μορφές όπως ο πατέρας, ο προϊστάμενος,
η καταπιεστική σου γυναίκα ή ο άντρα σου, ένας σατράπης γείτονας, η εξουσία της
κοινωνίας, οι «εξουσιαστές» αυτού του πλανήτη, η ίδια η ζωή, ο Θεός...
Όπως κατάλαβες δεν ζούμε σ’ έναν «δίκαιο κόσμο» αλλά σε
έναν κόσμο που μας έχει πείσει πως όλα τα άσχημα οφείλονται και δημιουργούνται «έξω»
από εμάς. Κι εδώ είναι το λάθος όλων μας. Ο κόσμος αυτός αποτελεί μόνο τον καθρέφτη μας ως σύνολο, γι’ αυτό και έχει ο καθένας μας την ευθύνη του και μόνο
που είμαστε μέρος του. Ο κόσμος είναι
Και ως ένας «άδικος» (κατά τα άλλα) κόσμος απαιτεί
κάποια πράγματα από τη μια, αλλά και δίνει από την άλλη, μόνο σε όσους πάρουν
τα μαθήματα και καταφέρουν να τον διαχειριστούν σωστά όπως είναι:
Θα λιώσουμε το μυαλουδάκι μας για να κατανοήσουμε κάποια
στιγμή πως οι σωστές απαντήσεις για μας, δεν έρχονται ποτέ από αυτό γιατί το
μυαλό είναι τελικά χρειάζεται να υπερβούμε… Το μυαλό, και τα δεδομένα μας. Τα
όρια μας… Τα όρια του Κρόνου μέσα μας. Τότε αρχίζει πραγματικά ο αγώνας μας γιατί
εξακολουθούμε να είμαστε εδώ στην ύλη, και χρειάζεται Σοφία για να μπορέσουμε
να διαχειριστούμε –παρόλο που ξέρουμε την αλήθεια- όλη μας τη ζωή, αλλά και τους
άλλους ανθρώπους, μα και την κοινωνία…
Θα συνειδητοποιούμε κατ’ αρχήν τα λάθη μας, αλλά
και των άλλων… Μετά, θα τεθούμε να διαλέξουμε «πλευρά»: Θα εξουσιάζουμε στο
εξής τους άλλους, ή θα φροντίζουμε να εξουσιάζουμε την κατώτερη φύση μας; Για
να την εξουσιάζουμε όμως, πρέπει να την παρατηρούμε κάθε στιγμή, και να
επιλέγουμε κάθε δευτερόλεπτο «που» αποφασίζουμε να είμαστε. (Σε ποια πλευρά που
είπαμε παραπάνω). Αργότερα, πολύ αργότερα, και ενώ εξακολουθούμε τον αγώνα μας θα
μπορούμε να είμαστε σε θέση να αρχίσουμε να «συνειδητοποιήσουμε» τον πραγματικό
μας Εαυτό κάποτε… δεν μπορεί…
Αλλά, θα δουλέψουμε γι’ αυτό, θέλουμε δεν θέλουμε… Δεν
έχει κάπου αλλού να πάμε, και δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε… Είναι
μονόδρομος! Κι όσο νωρίτερα το κατανοήσουμε τόσο καλύτερα για μας. Το μόνο που
κάνουμε είναι να αποφασίζουμε να το κάνουμε, όχι μόνο να ακούμε άλλους που το
έκαναν, να διαβάζουμε γι’ αυτό, ή να μιλάμε και οι ίδιοι γι’ αυτό…. Μια και όσο
δεν κάνουμε τίποτα, απλά συνεχίζουμε να υποφέρουμε ο Θεός μόνο ξέρει για πόσο
ακόμα ο καθένας μας….
