Ένας αστρολογικός χάρτης δεν είναι τίποτε άλλο από την
αποτύπωση του τώρα υπό μορφή θέσεων πλανητών του Ηλιακού μας συστήματος τη
συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Και κάθε τώρα συνειρμικά στο πάγωμα της χρονικής
αυτής στιγμής που αποτελεί και τη σύνδεση της με τη γέννηση ενός πράγματος,
μίας κατάστασης, ενός ανθρώπου, για κάθε στην ουσία χρονική στιγμή και για κάθε
γέννηση, δηλαδή εμφάνιση σε αυτό το πεδίο, είναι ένας σπόρος της δημιουργίας.
Ένας σπόρος προς ανάπτυξη, μεγάλωμα, άνθισμα, δόσιμο καρπού και εξαφάνιση. Κάθε
τώρα λοιπόν έχει μία αναγκαιότητα θέσης στο «χώρο» που ονομάζουμε όπως είπαμε δημιουργία.
Και ανήκει σε αυτήν. Ανήκει στο όλο. Σε κάτι μεγαλύτερο, σε κάτι ευρύτερο
καλύτερα από αυτήν την ίδια.
Αν δεν πατούσαμε αυτό το pause συνδέοντας έναν
αστρολογικό χάρτη με μία εμφάνιση – γέννηση απλά όλα τα τώρα έτσι κι αλλιώς απλά
εμφανίζονται για μια στιγμή και ακαριαία χάνονται ερχόμενα τα αμέσως επόμενα
που είναι και μια συνέχεια τους αλλά μας δείχνει τι; Ότι ο κόσμος αυτός είναι
αλληλένδετος και γεννά…. στιγμές. Και ότι τα πάντα μα τα πάντα είναι εδώ μονάχα
ως αυτές οι στιγμές και τίποτε άλλο. Υπό αυτή την έννοια «Μια αστραπή είναι η
ζωή μας» όπως έλεγε και ο αγαπημένος και βαθιά σκεπτόμενος Καζαντζάκης και
φυσικά με τα λόγια του να αποτελούν μια απόλυτη Αλήθεια κι αυτό για τα πάντα!
Συνδεόμενοι τώρα εμείς με τη χρονική στιγμή που οι πλανήτες
βρίσκονταν στις συγκεκριμένες θέσεις κατά τη γέννηση μας στο ουράνιο στερέωμα ως
συγγενής μέρη ενός μεγαλύτερου όλου, μοιραία μας αποτυπώνεται όλο αυτό το συνονθύλευμα
των συγκεκριμένο ενεργειών. Τιθέμεθα λοιπόν με το σπόρο που μας δόθηκε –ως
σπόρο συνείδησης που αποκτούμε- να κάνουμε κάποια συγκεκριμένη εργασία ο
καθένας μας. Με κάθε σπόρο, τέλειο ως προς τις δυνατότητες του και με έναν
συγκεκριμένο σκοπό και στόχο, ανάλογο των χαρακτηριστικών του. Με βάση δηλαδή τις
αποτυπωμένες δυνατότητες αυτό που είναι το στοίχημα για μας είναι να φέρουμε το
τελειότερο δυνατό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να φέρει αυτός ο σπόρος, πάντα ως τον
καρπό ανάπτυξης του αρχικού σπόρου.
Αυτό ακριβώς είναι και η διαχείριση του χάρτη μας. Τιθέμεθα
λοιπόν να εργαστούμε με τις τάσεις που μας αποτυπώθηκαν με τη γέννηση μας εδώ
θεωρώντας τες «σαν» δικές μας αλλά χωρίς όμως τελικά και να είναι. Είναι απλά ένας
σπόρος της υλικής φύσης που «ντυθήκαμε» ως η ίδια η Ύπαρξη που κατοικεί στο εδώ
πεδίο απλά και μόνο για να μπορούμε να έχουμε την πεποίθηση του «είμαστε εδώ».
Το ρούχο αυτό είναι η κάθε μορφή στο πρόσωπο του καθενός μας ή, η αυτή
προσωπικότητα μας αν θέλετε.
Κι όσο παραμένουμε ταυτισμένοι με τα συγκεκριμένα
χαρακτηριστικά ως αναγνωριζόμενα στοιχεία του εαυτού μας, τόσο και θα
επηρεαζόμαστε μονάχα από αυτά και ποτέ δεν θα μπορέσουμε να διαπιστώσουμε πως
απλώς τα χρησιμοποιούμε, και είναι απλά για να μας δείχνουν το έργο που πρέπει
να φέρουμε εις πέρας στα ζητήματα που του αναλογούν επειδή ακριβώς αυτό ήρθαμε
να κάνουμε.
Το αν γεννηθήκαμε «τυχαία» με έναν χάρτη, και κάποιος άλλος με
έναν τελείως διαφορετικό σε βαθμό δυσκολίας ή ευκολίας, αυτό δεν είναι και τόσο
αθώα «τυχαίο»… Ο καθένας πρέπει απλά να κάνει συγκεκριμένα πράγματα, ακριβώς
γιατί τα εργαλεία αποτύπωσης των συγκεκριμένων ενεργειών σε αυτόν «κόλλησαν» με
βάση την παρακαταθήκη που έχει ή τι πρέπει να δουλέψει. Είναι σαν να λέμε έχω
καστανά μάτια αλλά δεν μου αρέσουν και θέλω τα δικά σου που είναι μπλε. Μα με
τα καστανά τα μάτια είναι που ήρθα να εργαστώ εγώ εδώ, όπως εσύ με τα γαλάζια…
Η ουσία είναι να καταλάβουμε πως χρειάζεται να κατανοήσουμε
βαθιά τον αστρολογικό μας χάρτη. Κι όχι εξωτερικά και επιπόλαια. Όλα είναι
εκεί. Αλλά αυτά που είναι, είναι όχι αυτά «που είμαστε» αλλά ακριβώς το
αντίθετο: Αυτά «που δεν είμαστε»!
Το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό: Ότι στην κυριολεξία αυτά που «δεν είμαστε» έχουν
γίνει τόσο ένα με το πετσί μας που πρέπει να τα αναγνωρίσουμε, να τα
κατανοήσουμε, να τα συνειδητοποιήσουμε, και να κατευθυνθούμε προς το εσώτερο το
οποίο και είναι η αληθινή μας ταυτότητα η οποία δεν χάνεται, όπως θα χαθούν τα
πάντα στην προσωπικότητα μας με το θάνατο του φυσικού σώματος. Εργαζόμενοι έτσι
από μέσα προς τα έξω με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που μας
δόθηκαν, –τα εργαλεία που έχουμε διαθέσιμα– πρέπει να κάνουμε την εργασία για
την οποία ήρθαμε χρησιμοποιώντας τα όμως συνειδητά, και με επίγνωση! Τότε
ανθίζει και έχει τη δυνατότητα να δώσει καρπό ο σπόρος με τον οποίο ήρθαμε αρχικά
ταυτισμένοι, που είναι και η αφορμή αλλά και ο τρόπος για να είμαστε σ’ αυτόν
τον τόπο και χρόνο εδώ που τα λέμε.
Άλλος δρόμος από την Αυτογνωσία δεν
υπάρχει. Απλά μέσω ενός αστρολογικού χάρτη γίνεται εφικτή και αφορά έναν από τους τρόπους που υπάρχουν. Άλλος είναι η ψυχολογία, άλλος η θρησκεία, άλλος η
οικογένεια, άλλος οι σχέσεις, άλλος μ’ έναν γκουρού – Δάσκαλο – καθοδηγητή κλπ Κι εδώ που τα λέμε από όποιον τρόπο κι να ξεκινήσει κανείς αργότερα,
δεν υπάρχει περίπτωση να μην ενταχθούν και όλοι οι υπόλοιποι τρόπου στο διάβα του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η ίδια η ζωή πρέπει να αφορά την αυτογνωσία μας, ότι κι αν συμπεριλαμβάνει. Γιατί η πορεία είναι πολύπλευρη και πολυποίκιλη και περιλαμβάνει κάθε κομμάτι δραστηριότητας της ζωής ενός ανθρώπου μέσα του, αλλά και έξω από αυτόν.
Κι εδώ, δίνεται και μία απάντηση όσων αφορά της Αστρολογία και
την συνειδησιακή εξέλιξη: Η Συνείδηση
του ανθρώπου, βρίσκεται έξω από το χάρτη γιατί ο χάρτης αποτυπώνει απλά
ενέργειες υλικές, και το ποια είναι τελικά τα χαρακτηριστικά αυτά που μας αιχμαλωτίζουν
μέσα τους. Η Συνείδηση, είναι εκτός χάρτη!
Όπως πολύ σοφά δηλώνει ο Δάσκαλος μας στη Αστρολογία: «Μέσα στον
κάθε χάρτη, δεν υπάρχει η Συνείδηση». Γιατί κάθε στιγμή, είναι μονάχα κομμάτι
αυτού που Είναι το όλο σύνολο αλλά η Συνείδηση, μπορεί να τον διαχειριστεί τον
χάρτη. Τον κάθε χάρτη! Αυτό, αποδεχόμενος ο καθένας μας τον ρόλο τον οποίο ήρθε
να παίξει στο σκηνικό της ζωής, μη προκαλώντας αντιστάσεις… Τότε είναι που
ενωνόμαστε με ότι πράγματι είμαστε και με τα πάντα γύρω γιατί τότε, παύουμε αυτό το «pause» στο
χρόνο και το χώρο και απλά ρέουμε με το όλο ζώντας την κάθε στιγμή… Σαν τα
βήματα στην άμμο μιας παραλίας που περνά αδυσώπητα το κύμα και τα εξαφανίζει…
Και λες, υπήρξαν και ποτέ;;;… Ενώ εσύ, εγώ, όλοι μας, εξακολουθούμε να υπάρχουμε….
